فیلم اقتباس کامل از اثر کوروساوا با تغییر فضای جغرافیایی، زمان و نام شخصیتها و تغییر بعضی مکانها و در برخی موارد تغییر نوع روایت است. اصل همان فیلم کوروساوا است و این فیلم هرچند که جدید ساخته شده و از همه امکانات و ابزارهای جدید هم در آن استفاده شده اما کپی ناقصی از آن است، بدون اینکه آن عمق را داشته باشد. فیلیم سطحی تر از آن است، چه در ظاهر و دکوراسیون و چه در معنا و باطن
سوژه فیلم شاید تکراری ترین سوژه در سینما بوده باشد و الان هم هست. آدمهایی که در سالهای آخر زندگی تازه درک میکنند که فرصت برای زنده بودنشان روبه پایان است و آنها هنوز زندگی نکردهاند
داستان فیلم خیلی ساده است. پسر و مادری تنها زندگی میکنند. مادر تصمیم میگیرد به سفری به خارج کشور برود. پسرش را میبرد خانه مادرش اما مادربزرگ بچه او را قبول نمیکند اما خالهاش که دختر کوهنوردی است قبول میکند
«اندرزی که هیچ گوشی آنرا دور نمیاندازد آن است که زبان گفتار از آن خاموش شود و زبان کردار به ان گویا گردد
«ک. در کشوری زندگی می کرد که قانون اساسی داشت، صلح جهانی بود، و تمام قوانین اعمال می شدند.»
ما همانطور که زمانی خدا را آفریدهایم، اینک او را کشتهایم و حال نمیدانیم بدون اساطیر مذهبیمان چگونه سرکنیم.
آیا بهتر نیست پیش از تولیدمثل بیافرینیم و برازنده شویم؟ وظیفهی ما در قبال زندگی، آفریدن موجودی برتر است، نه تولید موجودی پستتر. هیچچیز نباید به تکامل قهرمان درونی شما خللی وارد کند. اگر شهوت راه بر این تکامل میبندد، باید بر آن نیز چیره شد.
یک غذاخور واقعاً خوب، مانند یک خواننده واقعاً خوب، باید دو ویژگی را خیلی زیاد داشته باشد: کنجکاوی و ظرفیت.
